Een liedje uit de oude doos – één van mijn favorieten – waar ik instant blij van word.
Dit beluisteren geeft – mij alleszins – een dopamine shotje. Goed voor: wanneer het even tegen zit, wanneer ik net wat aanmoediging nodig heb, wanneer het nodig is te denken als natuur of wanneer ik gewoon even 100% natuur wil zijn.
Ideaal om alles even opnieuw te kadreren: STEVIE WONDER’S journey through ’the secret life of plants’.
Sluit je ogen en geniet van dit ‘wijs’ stukje lofzang.
Met de jaarwisseling leek het erop dat we niet alleen afscheid namen van 2020, maar ook van het virus. StuBru pakte deze week zelfs uit met een grote indoor rave om afscheid te nemen van corona. Het is te zeggen… ze plannen het eerste post-corona feestje op een nog onbekende datum. “Hét nieuwjaarsvoornemen voor 2021 waar je je wel aan zal houden: I Want To Dance Again”, klinkt het bij de radiozender. Ik word niet helemaal vrolijk van die positivoshow.
Hoop versus realiteitszin
Je voelt de knaldrang toenemen en heel veel mensen willen hun oude vertrouwde leventje weer oppikken. Ik ook… Maar niets is minder waar. Niet wij, maar het virus knalt er vrolijk op los. Het zal nog een hele tijd duren voor we als samenleving voldoende immuun zijn om de draad voorzichtig op te pikken. En wat met de factuur, letterlijk én figuurlijk, die nog volgt. Is het ongepast om te stellen dat het ergste voor vele mensen nog moet komen? Het is mooi om te zien hoe een samenleving hoop koestert in anders en beter, maar wat als we hoop verwarren met onszelf iets voorliegen? Wat als de hoop niet in verhouding staat tot de realiteitszin? Maken we onszelf dan niet nodeloos ongelukkig(er)?
Is het vroegere normaal wel normaal?
Dat we de huidhonger, prachtig woord overigens, missen en ons uit balans haalt dat spreekt! We zijn sociale wezens. Isolatie en een gebrek aan affiniteit tasten onze veerkracht aan. Dat is zeker. Maar dat mensen zo nodig met het vliegtuig op vakantie moeten gaan in volle coronatijd, is moeilijker te vatten. “Dit is wat we hebben gemist, dit had ons gezin écht nodig”, klonk het in een nieuwsreportage terwijl de camera een vader, moeder, 2 kinderen en aantal valiezen in beeld bracht.
Zijn rave-feestjes met 8.000 mensen en vliegvakanties écht wat we (nu) nodig hebben? Liefde, vriendschap, solidariteit, natuur en contentement is wat we nu nodig hebben en wat ons gelukkig maakt. Het lijkt erop dat de slinger de laatste decennia stevig is doorgeslagen. Harder, better, faster, stronger, further… blijkt helaas voor veel mensen geen toprecept. De eenzaamheid en verdeeldheid was nooit eerder zo groot. Onze verbondenheid met natuur was nooit eerder zo zoek. Blijkbaar hebben wij, mensen, veel nodig om nog ‘gewoon’ content te zijn.
Corona als hefboom
Misschien moeten we deze corona-periode beschouwen als een les in soberheid. Laten we eens kijken naar wat we vandaag wél allemaal kunnen en welke voordelen dat oplevert. Wat als we dit moment als hefboom gebruiken in onze samenleving om de dingen in de toekomst opnieuw anders aan te pakken? Een beetje minder van het één, een beetje meer van het andere. Dat begint bij ieder van ons. Wat minder ongelukkig zijn voor de dingen die we niet hebben en meer content zijn met wat we wel kunnen. Het licht in iemands anders ogen gunnen. Dankbaar zijn voor de kleine dingen. Respect is het sleutelwoord. Op die manier bouwen we aan iets duurzaams en blijft samen-leven houdbaar voor elk van ons, en niet in minst onze omgeving.
Ik zou nog harder dansen!
Bekijk de spraakmakende documentaire ‘Return to Eden’ van Marijn Poels.
In dit derde deel uit een trilogie bekijkt hij kritisch de verhoudingen tussen de kracht die komt vanuit natuur zelf en de menselijke drang die kracht te beheersen. De focus ligt daarbij op klimaatverandering ten gevolge of onder invloed van landbeheer & landbouw. De wijze waarop wij met onze omgeving omgaan, en in het verleden omgingen, lijkt zo meer dan louter een belangrijk stuk bij het leggen van de puzzel van het klimaathoofdstuk.
Deze documentaire is een aanrader voor al wie kritisch blijft rond het oorzakelijk verband dat vandaag vooral de schuld legt bij het individu en CO2 als voornaamste boosdoener naar voor schuift. Voor wie beseft dat men daarbij al te gemakkelijk een manier zoekt om de economie en het groot kapitaal te ontzien, en dat er daardoor maar al te vaak onvolledig wordt gerapporteerd, is dit een must-see!
Wat kan ik me ongelooflijk druk maken in ‘viespeuken’.
Je kent ze wel. Sigaretje opsteken net voor de trein toekomt. Snel een teug of 3 en vervolgens sterft de sigaret, in het beste geval, met een kordate draaibeweging onder de zool van een schoen. Je hebt er ook die getraind zijn en met een soort handige ‘piets’-beweging het staafje vanachter het stuur door de lucht katapulteren zonder erbij na te denken. Telkens draait mijn maag. Telkens opnieuw maak ik me druk. Ik zit ondertussen in de fase dat ik mensen aanspreek op hun gedrag.
“Sommige vinden het mijn zaak niet. Wel, dat is het wel.”
Beleefd vraag ik dan om de peuk in de vuilbak te gooien. Vaak staat die bovendien vlak achter hen op het perron. Onvoorstelbaar eigenlijk. Het ergste vind ik om te merken dat die mensen niet eens meer stilstaan bij het ritueel dat ze dagelijkse herhaaldelijke keren uitvoeren. Het is een gewoonte. Ze schrikken, je ziet ze denken, soms rood worden, rapen gegeneerd hun peuk op… sommige vinden het mijn zaak niet. Wel, dat is het wel.
Iemand moet die troep opruimen. Iemand. In hoofdzaak de natuur. Wij dus allemaal. Afhankelijk van de hoeveelheid bacteriën, schimmels en zuurstof neemt dat zo’n 2 tot 12 jaar tijd in beslag. Om te zwijgen over die filters, dat is plastic, dat vergaat niet.
Als je niet stopt met roken, stop dan op zijn minst om die vieze peuken in het rond te strooien.
Een kleine moeite, toch?
Als het nu gaat om een corona-epidemie of over temperatuurrecords die over elkaars voeten lijken te struikelen, diversiteit is het allesomvattende toverwoord tot snelle genezing. En hier kunnen wij allen kiezen om dat aan te wakkeren door weer wat verwildering toe te laten.
‘Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt’
Jeroen Brouwers
Op Gaia leven ontelbare wezens en die zijn allen met elkaar verbonden. Dankzij deze evenwichten floreert het leven in al zijn wonderbaarlijke verscheidenheid en vormen we samen toch één geheel.
Maar de mens is zich gaandeweg meer en meer plaats gaan toe-eigenen in dit ecosysteem. Het contact met de andere wezens is verbroken. We begrijpen elkaar niet meer. Hierdoor is het respect voor elkaar er niet meer. Denk maar eens hoe we omgaan met onze voedseldieren. Of met onze bomenvrienden in het woud? We vergeten dat we dezelfde moleculen ademen.
Neen, we zijn vervreemd van de natuur. We voelen ons veiliger en beter in zelf gecreëerde werelden in de virtuele realiteit en denken dat onze kinderen er veiliger zijn dan klimmend in een boom. En toch, toch zijn we nog nooit zo afgestomd geweest.
Kunstlicht, kunstmest, kunstvoeding, kunstgras … Alles wordt nagebootst in fabrieken door slimme mannen in witte schorten. Legers controleurs gaan de realiteit te lijf met labels als een nutriscore, een mobiscore, een druktemeter,… Code groen, oranje en rood.
Maar kruidengeneeskunde? Moestuinieren? Yoga of Tai chi ? Een bosbad nemen of tijd maken voor een flinke wandeling in de regen? Dit wordt makkelijk weggezet als geitenwollensokkenpraat. Neen, “hier, neem een pilletje” is al snel het devies wanneer het even minder gaat en je snel weer aan het presteren moet.
Wel, voor dit nieuwe beestje bestaat dat medicijn nog niet. In de ratrace naar de graal met vele nullen, het vaccin, vergeet men wel eens mee te geven dat we ook kunnen kiezen voor een ander leven.
Niet het steriele leven dat sommige industrieën ons willen opleggen maar het leven van gezond verstand, leven in verbinding en in symbiose met de natuur, leven met wat verwildering. En zo onze immuniteit te verbeteren.
Ik probeer alleszins verbinding te maken met mijn natuur. Die natuur die mij lichamelijk en geestelijk gezond maakt. De echte wereld.
Handen in de aarde in mijn verwilderde (moes) tuin 🙂 Ervaringen die ik graag met je deel.
Christophe Cobbaert voor Natuur&Mens – augustus 2020
In 35 jaar gaat het buitenspelen in de publieke ruimte sterk achteruit. Dat blijkt uit nieuwe cijfers van onderzoeksbureau Kind & Samenleving die vandaag de resultaten van het Grote Buitenspeelonderzoek publiceert. De wijk waar je toevallig woont maakt een enorm verschil voor de kansen die kinderen hebben om buiten te spelen. Er moet meer aandacht zijn voor slim ingeplante, gevarieerde speelruimte en een positief speelklimaat! Werk aan de winkel.
Bekijk het filmpje met de resultaten.
Download hier het volledige onderzoeksrapport!
Christophe Cobbaert, een van onze Natuur & Mens-leden van het eerste uur, schreef een warme oproep tot bezinning, en vooral ommekeer, naar aanleiding van COVID en onze relatie met natuur in zijn geheel.
“We hebben 50 jaar boven onze stand geleefd als mens. We denken dat we overal alles kunnen beheersen. We dringen leefmilieu’s van wilde dieren binnen, drukke regenwouden tegen de grond. We hebben enorme bosbranden in Australië gehad, er is een enorme sprinkhanenplaag in de Hoorn van Afrika, versterkt door de klimaatverandering. Er is heel veel droogte en nu een pandemie erbovenop”, aldus Dirk Draulans.
“We denken dat we ons als mens alles mogen permitteren ten gunste van de menselijke economie. We leven boven onze stand. Economen zijn weer bezig om de oude routine terug in gang te steken. Er moet gezegd worden… dit gaan we nu eens NIET doen! Hoog tijd om het verhaal om te gooien!”
📢 Ik volg Dirk.
Ondanks het feit dat we zelf natuur zijn slaagden we er als mens in de ecosystemen op onze planeet de laatste 100 jaar meer te veranderen dan ooit sinds het ontstaan van onze soort. Het wordt tijd om onze algemene mentaliteit ten aanzien van natuur bij te stellen. We staan op geen enkel moment boven natuur, wel integendeel. Voor Natuur & Mens is de mens onderdeel van natuur. 🌿🐦👶
Meer lezen…
http://www.natuurenmens.be/wat-is-gezonde-natuur/
Zie jij jezelf als eigenaar, partner of deelnemer tegenover natuur?
Bekijk het filmpje 🎥 – doe de test 🔎
Het filmpje is een boeiend betoog van natuurfilosoof Matthijs Schouten:
“Beseffen dat we werkelijk deel uitmaken van de natuur en een verantwoordelijkheid hebben om er zorgvuldig mee om te gaan, is de enige weg naar een duurzame toekomst.” Bovendien maakt dat weten, dat voelen… van je ook een gelukkiger mens.”
Volgens de Braziliaanse denker Leonardo Boff verkeren we in een diepe beschavingscrisis die dreigt af te glijden naar pure barbarij. Die crisis heeft in wezen te maken met onze relatie tot de Aarde – met hoofdletter, insisteert hij – die we op verschillende manieren geweld aandoen. Alleen een zorgende, liefdevolle houding ten aanzien van alles wat leeft, kan de mensheid opnieuw toekomst geven. Alleen zo overwint het leven de dood.
De hele wereld is momenteel in de greep van het coronavirus. We hebben nood aan een sociaal pact, zegt Boff, dat hand in hand gaat met een pact met de natuur, dat de hele Aarde en heel de natuur insluit, dat de wereld op weg zet naar ‘een sociaal-ecologische democratie’.
“Ik zie deze pandemie als een reactie van de Aarde die zich wil verdedigen tegen de meest gewelddadige soort in de natuur, de mens. Het is geen oorlog van de mens tegen het virus, maar van het virus tegen de mens. De Franse filosoof Michel Serres schreef in 2008 het boek La Guerre Mondiale, waarin hij verwijst naar de oorlog die de mens tegen de aarde voert door haar op alle fronten aan te vallen. Er is geen enkele kans dat de mens die oorlog wint. De Aarde heeft ons niet nodig, wíj hebben haar nodig.”
Leonardo Boff: De belangrijkste les is dat we onmogelijk kunnen doorgaan met de manier waarop we dit Gemeenschappelijke Huis de afgelopen twee eeuwen bewoond hebben. Het virus is momenteel het neoliberalisme en het kapitalisme aan het ondergraven, systemen gebouwd op concurrentie, individualisme en een minimale staat. Ze hebben de Aarde altijd gezien als een onuitputtelijke voorraadkamer van hulpbronnen om een onbegrensde groei te voeden. Die systemen staan nu onder druk: onuitputtelijke hulpbronnen en onbegrensde groei zijn een illusie, het is een vals uitgangspunt. Vandaag stellen we vast dat we allemaal van elkaar afhankelijk zijn en aangewezen op samenwerking.
Ecologen en filosofen zoals James Lovelock, Brian Swimme, Zygmunt Bauman, Slavoj Žižek, Eric Hobsbawm en anderen waarschuwden ons al lang geleden: ofwel moeten we onze relatie met de Aarde, die er een is van pure uitbuiting, veranderen, ofwel stevenen we regelrecht af op de ondergang en delven we ons eigen graf. We moeten onze manier van productie, distributie en consumptie veranderen en een meer welwillende houding aannemen ten aanzien van de Aarde en van het leven. Anders is er gewoon geen toekomst meer voor de mens op deze planeet.
Lees het volledige artikel op www.mo.be