Met de jaarwisseling leek het erop dat we niet alleen afscheid namen van 2020, maar ook van het virus. StuBru pakte deze week zelfs uit met een grote indoor rave om afscheid te nemen van corona. Het is te zeggen… ze plannen het eerste post-corona feestje op een nog onbekende datum. “Hét nieuwjaarsvoornemen voor 2021 waar je je wel aan zal houden: I Want To Dance Again”, klinkt het bij de radiozender. Ik word niet helemaal vrolijk van die positivoshow.
Hoop versus realiteitszin
Je voelt de knaldrang toenemen en heel veel mensen willen hun oude vertrouwde leventje weer oppikken. Ik ook… Maar niets is minder waar. Niet wij, maar het virus knalt er vrolijk op los. Het zal nog een hele tijd duren voor we als samenleving voldoende immuun zijn om de draad voorzichtig op te pikken. En wat met de factuur, letterlijk én figuurlijk, die nog volgt. Is het ongepast om te stellen dat het ergste voor vele mensen nog moet komen? Het is mooi om te zien hoe een samenleving hoop koestert in anders en beter, maar wat als we hoop verwarren met onszelf iets voorliegen? Wat als de hoop niet in verhouding staat tot de realiteitszin? Maken we onszelf dan niet nodeloos ongelukkig(er)?
Is het vroegere normaal wel normaal?
Dat we de huidhonger, prachtig woord overigens, missen en ons uit balans haalt dat spreekt! We zijn sociale wezens. Isolatie en een gebrek aan affiniteit tasten onze veerkracht aan. Dat is zeker. Maar dat mensen zo nodig met het vliegtuig op vakantie moeten gaan in volle coronatijd, is moeilijker te vatten. “Dit is wat we hebben gemist, dit had ons gezin écht nodig”, klonk het in een nieuwsreportage terwijl de camera een vader, moeder, 2 kinderen en aantal valiezen in beeld bracht.
Zijn rave-feestjes met 8.000 mensen en vliegvakanties écht wat we (nu) nodig hebben? Liefde, vriendschap, solidariteit, natuur en contentement is wat we nu nodig hebben en wat ons gelukkig maakt. Het lijkt erop dat de slinger de laatste decennia stevig is doorgeslagen. Harder, better, faster, stronger, further… blijkt helaas voor veel mensen geen toprecept. De eenzaamheid en verdeeldheid was nooit eerder zo groot. Onze verbondenheid met natuur was nooit eerder zo zoek. Blijkbaar hebben wij, mensen, veel nodig om nog ‘gewoon’ content te zijn.
Corona als hefboom
Misschien moeten we deze corona-periode beschouwen als een les in soberheid. Laten we eens kijken naar wat we vandaag wél allemaal kunnen en welke voordelen dat oplevert. Wat als we dit moment als hefboom gebruiken in onze samenleving om de dingen in de toekomst opnieuw anders aan te pakken? Een beetje minder van het één, een beetje meer van het andere. Dat begint bij ieder van ons. Wat minder ongelukkig zijn voor de dingen die we niet hebben en meer content zijn met wat we wel kunnen. Het licht in iemands anders ogen gunnen. Dankbaar zijn voor de kleine dingen. Respect is het sleutelwoord. Op die manier bouwen we aan iets duurzaams en blijft samen-leven houdbaar voor elk van ons, en niet in minst onze omgeving.
Ik zou nog harder dansen!