Wat kan ik me ongelooflijk druk maken in ‘viespeuken’.
Je kent ze wel. Sigaretje opsteken net voor de trein toekomt. Snel een teug of 3 en vervolgens sterft de sigaret, in het beste geval, met een kordate draaibeweging onder de zool van een schoen. Je hebt er ook die getraind zijn en met een soort handige ‘piets’-beweging het staafje vanachter het stuur door de lucht katapulteren zonder erbij na te denken. Telkens draait mijn maag. Telkens opnieuw maak ik me druk. Ik zit ondertussen in de fase dat ik mensen aanspreek op hun gedrag.
“Sommige vinden het mijn zaak niet. Wel, dat is het wel.”
Beleefd vraag ik dan om de peuk in de vuilbak te gooien. Vaak staat die bovendien vlak achter hen op het perron. Onvoorstelbaar eigenlijk. Het ergste vind ik om te merken dat die mensen niet eens meer stilstaan bij het ritueel dat ze dagelijkse herhaaldelijke keren uitvoeren. Het is een gewoonte. Ze schrikken, je ziet ze denken, soms rood worden, rapen gegeneerd hun peuk op… sommige vinden het mijn zaak niet. Wel, dat is het wel.
Iemand moet die troep opruimen. Iemand. In hoofdzaak de natuur. Wij dus allemaal. Afhankelijk van de hoeveelheid bacteriën, schimmels en zuurstof neemt dat zo’n 2 tot 12 jaar tijd in beslag. Om te zwijgen over die filters, dat is plastic, dat vergaat niet.
Als je niet stopt met roken, stop dan op zijn minst om die vieze peuken in het rond te strooien.
Een kleine moeite, toch?