Vanwaar komt dit virus dat ons opzadelt met een ophokplicht?
Blijkbaar komt het helemaal niet uit de lucht vallen. Virologen of epidemiologen jagen al jaren achter zoönosen (Een zoönose is een besmettelijke ziekte die van gewervelde dieren kan overgaan op de mens).
Er wordt al jaren gewaarschuwd voor een dergelijke pandemie door de wetenschappers. Hoewel bij ons al paniek uitbreekt zien zij dit eerder als een generale repetitie voor de uitbraak van een nog dodelijker killer-virus.
Onze manier van leven en omgaan met moeder natuur zorgt voor verstoring van natuurlijke kringlopen. Natuurlijke evenwichten en ecosystemen die al honderden of duizenden jaren bestaan worden in sneltempo vernietigd of aan onze commerciële noden aangepast. Zo creëren we perfecte omstandigheden voor pandemieën.
Het is eigenlijk terug te brengen tot de essentiële vaststelling dat we, één, met teveel mensen zijn voor deze aarde. En twee, dat we keuzes maken die ons helemaal vervreemden van onze natuur. En dit is een accumulatief proces met vernietiging van onze huidige levenswijze tot gevolg.
Een voorbeeld van kettingreactie: Om een groeiende mensenmassa te voeden wordt gekozen voor industriële landbouw, monocultuur. Grote stukken regenwoud moeten hiervoor ruimte maken. Hierdoor vernietigen we natuurlijke biotopen van wildlife en komen wij zo in contact met deze dieren. Virussen waarvoor zij resistent zijn springen over op mensen. Inboorlingen die in kleine groepen leven kunnen hiervoor misschien nog resistentie hebben maar geïmporteerde gastarbeiders worden snel ziek of verspreiden de virussen snel in onze miljoenensteden die dan nog eens geïnterconnecteerd zijn door belachelijk lage vliegtuigreizen in onze global village.
Zo zou het ook gegaan zijn in Wuhan. Bushmeat, dieren die in principe nooit met elkaar in contact zouden komen, worden verhandeld en geslacht op een versmarkt en besmetten elkaar en uiteindelijk de mens.
Het wordt tijd voor fundamentele keuzes in onze relatie met de natuur. Onze partnership met moeder Aarde herbekijken.
Veel keuzes hadden we niet toen we uit begonnen vuurtjes maakten of op jacht gingen. Dan was het overleven. Maar toen hadden we nog respect voor de natuur. Onze voetafdruk was klein.
Toen kwam de landbouwperiode. Deze agrarische gemeenschappen waren in den beginne klein en divers. Ondertussen zijn onze gemeenschappen gi-gan-tisch én verschraalt. Onze voetafdruk is geëxplodeerd.
En toch zijn onze mogelijkheden nog nooit zo groot geweest om echte keuzes te maken. We hebben nu stenen huizen en centrale verwarming. We hebben alle digitale communicatiemiddelen tot onze beschikking en kennis voor propere energie. Kortom, de natuur is niet langer een vecht – of vlucht arena.
Kunnen we niet evolueren tot wezens die het als hun missie zien om te zorgen voor de natuur? Een soort Elfenras?
Of blijven we de Ork-achtige nestbevuilers die nu zelfs in de ruimte hun rommel gaan rondsmijten?
Laten we proberen komaf te maken met de destructieve krachten en samen keuzes maken voor een gezonde toekomst.
Laat ons deze generatie zijn die het verschil durfde maken.
Christophe Cobbaert