Nee, ik ga het niet hebben over ufo’s, wel over een half mens half licht. De medemens die mijn inziens, de pedalen kwijt is. Dit kortverhaal verwijst naar de manier waarop mensen hoe langer hoe meer in het leven lijken te staan, over gedragingen waarbij we los zijn komen te staan van natuur.
Woensdag 27 oktober, 8h ’s avonds. Nog snel, voor het slapengaan, even samen met mijn vrouw de natuur in. Zij met aangepaste kledij, klaar om te gaan stappen, ik, onvoorbereid, met korte zomerbroek en sandalen aan.
De eerste bocht om komen we bekenden tegen, we maken kort een praatje over de koetjes en kalfjes en zetten onze tocht weer verder.
Een goed kwartier later zijn we, zoals dat vaak het geval is, verwikkeld in een discussie over natuur. We bevinden ons in een afgelegen straatje midden in een natuurrijke omgeving. Hier blazen we regelmatig even uit, vooral in de late uurtjes. Het is stil, het is mooi en tamelijk zacht weer, we horen enkel het geblaat van schapen en het gemekker van geitjes. Dat kennen we, dit is een rustgevende vertrouwde route. Hier krijgen we ademruimte na een drukke dag.
Plots zien we ver voor ons uit, een lichtschijnsel. Rood en wit licht, dat fel beweegt. Hier slaan we niet onmiddellijk acht op, we praten verder. Naarmate we dichter komen merken we echter dat er meer aan de hand is dan we dachten. Lees verder