Een goede 50 meter van het schijnsel gekomen roteert een lichtstraal 180° en richt de felle lichtbundel zich pal op ons, op 40 meter gebeurt dat opnieuw, op 30m, 20m… Mijn vrouw en ik arriveren ter hoogte van het felle licht zelf, dan spreekt het plots tot ons.
Het schijnsel heeft een stem. Het klinkt vrouwelijk? Ze zegt: “mannekens, ik had jullie niet gezien”. We stappen verder. Het is een beetje raar wanneer zo’n licht je aanspreekt, achter het licht zie je enkel een pikzwarte figuur.
Horen jullie me niet?
“Horen jullie me niet, ik kan jullie niet zien, mannekens toch”, roept het licht nu. We reageren niet. “jullie hebben geen licht bij en zelfs geen fluo jasje aan, dat kan toch niet waar zijn”, wordt ondertussen gesnauwd.
“Nee”, zeg ik rustig, een beetje van mijn melk: “wanneer we in de natuur gaan wandelen dan nemen we geen lichtjes mee, tenzij we fietsers of auto’s op ons pad verwachten, wij wandelen graag zonder licht in de natuur”.
“Ik zal het op jullie grafsteen zetten, mannekens toch”, stamelt de stem en het schijnsel richt zich weer op ons.
Ik zal het op jullie grafsteen zetten
Mijn vrouw en ik zijn een beetje verbouwereerd, even probeer ik nog in dialoog te gaan, toon ik begrip voor de keuze van het licht en de vermoedelijke vrouw erachter. Tevergeefs probeer ik te duiden waarom wij genieten van een wandeling in het donker. We moeten geen begrip verwachten, verwijten volgen. Gejammer maakt plaats voor geschreeuw en vervloekingen. Enkel het rode knipperlicht dat rond haar danst blijft stil, blijkbaar voorbeeldig afgericht.
Vandaag, een dag na de feiten, reflecteer ik. Hoe ver zijn sommigen onder ons verwijderd van natuur. Kunnen we eigenlijk nog verder verwijderd zijn? Ik zal waarschijnlijk nooit weten wie het schijnsel was of wat de gedaante achter dit schijnsel motiveerde? Wat ik wel weet is dat dit eigenlijk niet het nieuwe normaal mag zijn. Wanneer de mens verwordt tot een donkere gedaante met op hoofdhoogte een alles verblindend licht, half mens half schijnsel, een soort van cyborg, dan verstoort hij niet enkel de natuurlijke omgeving, is hij niet enkel lichtpollutie en energieverslinder, maar vervreemd hij vooral van zichzelf. En dat, ja dat, is wat mij het meest verontrust.