Recent zat ik, net zoals de meeste mensen, in ‘mijn kot’; op vraag van Maggy. Ons gezin was verenigd en nog nooit brachten we zo veel tijd zo dicht bij elkaar door. En toch, het smaakte wrang. Nee, niet omdat het ons persoonlijk tegenzat. Bij ons groeien er planten, waaronder een majestueuze Monstera deliciosa van een drietal meter hoog, in de living. Wij mogen niet klagen; we kijken thuis uit op een kleurrijk-groene tuinkamer. Wij, mijn vrouw, ik en onze twee dochters voelen nu hoe gelukkig we ons wel niet mogen prijzen met ons eigen paradijs dat bol staat van ‘groene’ en beestachtige vriendjes waaronder planten zoals onze meerstammige eik, een prachtige kerselaar die tot eind april sneeuwwit kleurde, de blauwe metershoge sering waarvan de volle bloemen vandaag hemels ruiken en dieren zoals ‘groentje’ de specht, twee stokoude bosduiven, ons koleriek roodborstje… Wij, vier tweevoeters die samenleven met de natuur, ontsnappen zo uit ‘gevangenschap’. Meer dan ooit koesteren wij onze omgeving en het leven dat daar deel van uitmaakt. We ervaren het alsof natuur een verlengstuk is van ons lichaam, een bijkomend zintuig. Wanneer de vogels uit ons kleine ecosysteem opvliegen voelt het alsof we meevliegen, wanneer de bijen de bloemen van de appelboom bestuiven zijn we euforisch, zoals de boom zelf. Wij koesteren iets kostbaars, niet financieel, wel qua omgeving.
Bij aanvang van de coronauitbraak dacht ik nog; deze ziekte maakt geen onderscheid tussen arm en rijk, in deze zijn we allemaal gelijk. Nu, na enkele weken ophokplicht, begrijp ik hoe naïef ik was. Deze ziekte treft immers vooral hen die reeds zwakker staan in onze maatschappij; ouderen, alleenstaanden en gezinnen die reeds voor COVID-19 aan de rand van de maatschappij leefden. Noem ze gerust de vergetenen want dat klinkt mooier en eerlijker dan marginalen, een term die ons het gevoel geeft dat deze mensen zelf voor een leven aan de rand kozen. Wat mij betreft zegt deze term meer over zij die deze term gebruiken (de armen van geest) dan over een doelgroep die zo benoemd wordt. Hoe dan ook, dit zijn mensen die op dit moment een ijselijke kilte voelen, een kilte die zwaarder te verduren is dan de kou uit de periode voor corona. De vergetenen liepen al op wankele benen, soms letterlijk, soms figuurlijk. Wij kunnen ons nauwelijks of niet voorstellen wat zij ervaren of de laatste weken meegemaakt hebben. De huidige staat van beleg, een lockdown met beperkte vrijheid, treft deze tweevoeters diep. Wordt het niet dringend tijd om hier iets aan te doen? Lees verder.