Had u het ook al, beste lezer? Ik werd vandaag even overvallen door het gevoel dat ik in een wachtkamer zit. Aan het wachten op de herneming van wat, zo dwaalden mijn gedachten af.
Het was een kortstondig gevoel om de belofte te willen geloven dat na de prik alles weer normaal wordt. De roaring twenties aangevuurd door een gigantische knaldrang.
Beste lezer, ik moet u eerlijk bekennen, ik voel hem doorgaans niet, die drang. Maar vandaag was het er éven. Bijna het gevoel dat het goed was om me als nummer te laten afvinken in een obscure vaccinatiestrategie zodat de pre-corona realiteit van de pauzeknop kan.
Maar dat leven is niet meer. Het leven is aan de adaptieve mens en en we zijn ondertussen collectief geëvolueerd.
Sommige gewoonten en gedragingen zitten ondertussen ingebakken in onze automatische piloot. Hele generaties groeien op met het afstandsfetishisme en smetvrees. Het digitale komt vele sectoren te goed uit en overheden houden wel van een voorspelbare massa. Een complex algoritme waakt over uw welzijn.
Toen bedacht ik me dat alles nog zo slecht niet is zoals het nu is.
Ik zit steeds vaker in de natuur. Ik ga veel fietsen, lopen en wandelen. Ik doe dat met mijn meest geliefden. Ik adem en loop vrij rond. Ik ontdek nieuwe dingen en grijp kansen als die zich aandienen. Een brood bakken kent ondertussen geen geheimen meer voor me. Mijn leven is geëvolueerd en ik hoop het uwe ook. Eerlijk, die balans is zo slecht nog niet.
Dus die hersenspinsels blies ik snel weg. Ik ademde héél diep en glimlachte. De zonsondergang was uitzonderlijk mooi vandaag.
Survival of the fittest gaat niet over de sterktste. Het gaat over de meest aangepaste.
Christophe Cobbaert voor Natuur & Mens – januari 2021