We gaan ondertussen onze zoveelste corona maand in. Er wordt ons voorgehouden dat we snel allemaal een prikje zullen krijgen en dat ons leven dan weer vrij en blij zal zijn.
De multinationals moeten natuurlijk kunnen volgen, de mutanten buiten onze grenzen blijven en er mag geen nieuw virus ontstaan.
Bij het denken aan morgen lijkt men ons vandaag, voor velen een harde realiteit te vergeten. Ik zie in al die regelnijd en nieuwe pictogrammen ook heel veel uitwassen. De psychologische terreur van onze angstmaatschappij en de gevolgen voor hele generaties jonge mensen kan nauwelijks overschat worden.
Ik denk nog maar aan scholen. Heel de dag met mondkapjes aan. En als de bel gaat mag je naar de ‘speelplek’. Wel ja, een afgescheiden vak midden in de speelplaats haastig afgezet met dranghekkens of signalisatielint.
Een bankje, neen dat mag niet, corona.
Voetballen, neen sorry, zelfde verhaal.
Maar geen nood, het schermpje van de gsm brengt soelaas en onderdrukt de opstandige tiener.
En als ik dan naar die stenen burcht kijk met de vele barrières en een inflatie aan pictogrammen dan denk ik, leren we het nooit?
Zelfs in déze crisis begrijpen we niet hoe belangrijk onze connectie met natuur is.
Laat onze scholen toch uitgerekend dé plaatsen zijn waar we het voorbeeld tonen en mikken op Utopia.
Wie heeft er uitgevonden dat die speelplaats volledig in steen moet zijn? Hoezo een bos kan niet? Enkele bomen toch wel?
Ieder voelt toch instinctief het weldadig effect van een groene omgeving op het welzijn van onze kinderen. Het bevordert hun sociale interacties en kan het stressgehalte in deze onzekere tijden helpen verlichten.
Uitgerekend de generatie die de prijs zal betalen van de klimaatverandering wordt door ons gegijzeld in betonnen bunkers en monddood gemaakt met kapjes terwijl we ze verbannen naar een digitale wereld.
Laat ons deze bodem breken en wat groene liefde verspreiden!
Ik help je graag 😊
Christophe Cobbaert voor Natuur & Mens – januari 2021