Reeds enkele maanden na de start van de coronapandemie werden discussies gevoerd of ingrijpen op de menselijke natuur en het normale evolutionaire verloop van dingen wel een goed idee was. Zelf dacht ik destijds met mijn ietwat paranoïde geest, hoe kunnen we wetenschap vertrouwen als die wetenschap zo primitief is dat ze er na maanden nog niet in slaagt een deftig vaccin te fabriceren terwijl het menselijke lichaam er in de meeste gevallen slechts een paar dagen over doet om het virus te bedwingen. Het lichaam leek mij, op dat moment in die gedachte, slimmer dan de geest.
Persoonlijk geloof ik nog steeds dat we te weinig vertrouwen hebben in de natuur en het menselijk vermogen tot herstel en adaptatie wanneer ik zie welke maatregelen er vandaag genomen zijn in het kader van COVID-19 wereldwijd. Nu, eigenlijk moet ik zwijgen want ik nam mijn eerste AstraZeneca-prik een drietal weken terug.
Zijn we nog bereid om ons eigen biologische zijn te aanvaarden?
Sam Brokken
Donderdag passeerde me een mail met een PDF-document in. Het ging om een interview met Sam Brokken, auteur van ‘De Omgekeerde Lockdown’. Een aantal dingen die hij zegt komen harder bij me binnen dan verwacht. Ze voeden de vraagstelling rond mens en natuur en zetten aan tot denken. Niet om zo maar klakkeloos te aanvaarden, maar wel interessant. Een ding is zeker, de diepliggende geheimen die de relaties tussen de mens, zijn natuur, de processen en de omgeving blootleggen zijn nog lang niet ontsluierd.