De kracht van natuur.

Plaatsen we een bos, moeras,… naast de door ons als mens gemaakte structuren dan zien we binnen elke analyse dat de mensgerichte waarden die we bekomen in een natuurlijke omgeving deze van de kunstmatigge met verve overstijgen. We kunnen haast spreken van een plus (natuur) en een min (verstedelijkt weefsel).

Vanuit de ‘natuur’ als organisme staat het verstedelijkt weefsel en wat dit vertegenwoordigt haaks op de filosofie van een dynamische gezonde leefomgeving met de mens als bewoner. In een verstedelijkt weefsel zal natuur steeds de aanval openen op onze constructies/stad. Wij noemen het verval. Natuur ziet het mogelijk als herstel. Natuur gedraagt zich als een organisme gebruik makend van de (wissel)werking van alle kleine onderdelen/processen.

Bestaat de mogelijkheid onze doelen zo bij te stellen dat natuur niet langer als agressor moet optreden? Zijn we bereid ons model aan te passen aan onze eigen primaire noden die in elk geval meer overeenstemmen met het ‘natuur’model als met het huidige ‘vermenselijkt’ model? Welke analyse kunnen we maken wanneer we de ‘natuurlijke’ logica volgen?

Natuur reageert logisch als individueel onderdeel en als geheel. Daarom is het meer dan de moeite waard en volgens ons zelfs noodzakelijk dat de mens even de moeite doet zich los te koppelen van alle tegennatuurlijke rationele conditionering om zich dan te verplaatsen in natuur teneinde oplossingen te zoeken en hopelijk te vinden voor het te laat is.