Plantenemoties
De idee dat planten emoties kunnen voelen werd voor het eerst in 1848 geopperd door Gustav Fechner. Als experimenteel psycholoog sugereerde hij dat planten emoties hebben en dat je de groei van planten kan beïnvloeden door met hen te praten, ze affectie te geven en aandacht te schenken. Bovendien zou eveneens je houding of attitude tegenover de plant de groei mee kunnen bepalen. Wow!
In 1900 begon een Indische wetenschapper Sir Jagadis Chandra Bose met zelf gebouwde apparatuur experimenten uit te voeren op planten. Door onder andere de elektrische reacties van planten te meten ontdekte hij bijvoorbeeld dat planten elektrische spasmen vertonen vlak voor zij effectief sterven.
Volgens Bose zijn liefde, haat, vreugde, angst, plezier, pijn, prikkelbaarheid, verbijstering en ontelbare andere emotionele reacties even universeel bij planten als bij dieren en mensen. Volgens hem kwam depressie bijvoorbeeld voor bij groenten zoals radijs en bloemkool. Geprikkeld door deze opzienbare uitspraken bezochten vele onderzoekers van over de hele wereld het labo van Bose. Een van hen was vegetarier Bernard Shaw. Van hem wordt verteld hij heel droevig zou zijn geweest toen hij op een scherm, dat een beeld honderden malen vergrootte, een stukje kool onder hevige samentrekkingen zag sterven. Dit nadat het overgoten werd met kokend water. Tot zover dit trieste beeld van de stervende kool. Waar het op neerkomt is dat Bose ervan overtuigd was dat alles wat je in een mens kon vinden ook in een plant vertegenwoordig was.
Na zijn dood geraakten Bose zijn controversiële onderzoeken in het Westen in de vergetelheid. Of toch niet helemaal? In 1966 zou namelijk een Amerikaanse polygraafdeskundige en ondervragingsspecialist van de CIA , Cleve Backster genaamd, verder borduren op het werk van Bose.
Backster voerde vele experimenten uit waaruit blijkt dat planten kunnen communiceren met andere levensvormen en heel gevoelige wezens zijn die pijn voelen, ook al hebben zij geen zenuwen zoals de mens.
Zo reageren planten volgens Backster zeer hevig als hun eigen welzijn of dat van andere levende wezens in gevaar is. Wanneer hij bijvoorbeeld een plant verwondde zond deze een soort van SOS signalen uit naar collega planten. Dit volgens Backster om hen ervan op te hoogte te brengen dat er gevaar op komst was. Vervolgens werd de ‘angst’ van de plant die verwond was, opgevangen door andere planten rondom hem.
Maar hoe kwam Backster ertoe om experimenten met planten te doen? Dat was heel toevallig. Als leugendetector-specialist besloot Backster op een dag planten aan een leugendetector te koppelen. Eerst om te zien hoe snel het water van de wortels naar boven ging en terug. Toen hij echter de merkwaardige ‘emotionele’ reactie van de plant hierop ontdekte – een reactie die vergelijkbaar was met deze die in een leugentest gemeten werd bij mensen die een vraag kregen die hen in de problemen bracht waardoor ze door de mand dreigden te vallen- volgden veel meer experimenten waarbij Backster hun welzijn bedreigde om te zien wat er gebeurde.
Zelfs als Backster er alleen nog maar aan dacht om de plant te bedreigen, door hem te gaan schroeien met een lucifer, vertoonde de leugendetector al een reactie die kenmerkend was voor een emotioneel geprikkelde mens. De gedachte alleen al om de plant te verbranden lokte blijkbaar paniek en opwinding uit. Hoe kon dat? Hebben planten telepathische eigenschappen?
Geprikkeld door deze opmerkelijke reactie, zette Backster een nieuw experiment op touw. Hij ging aan de andere kant van zijn labo water koken om er vervolgens levende zeegarnalen in te gooien – gisteren nog at ik garnalen en ik moest toch even slikken bij de gedachte aan de gruwelijke manier waarop Backster deze stakkers de dood injaagde, maar in de jaren ’60 keek niemand van zulke experimenten op? ! Enfin, wat gebeurde er? De plant vertoonde via de polygraaf of leugendetector opnieuw een reactie die geleek op die van een emotioneel geprikkelde mens. Backster vroeg zich af of de cellen van levende organismen, in dit geval zeegarnalen, noodsignalen zouden uitzenden naar andere levende organismen zoals planten als zij bedreigd worden?
Backster wist dat hij, om meer zekerheid te krijgen, zijn experiment beter zou moeten standaardiseren. Daarvoor bouwde hij een machine die automatisch garnalen op willekeurige tijdstippen in kokend water liet vallen. Speciaal registratieapparatuur zou het moment waarop de executie gebeurde nauwkeurig vastleggen. De garnalen executie startte door middel van een tijdschakelaar nadat iedereen het labo verlaten had.
Topwetenschappers voerden controle uit op de ganse opstelling. Drie planten werden aan een leugendetector gekoppeld en in drie verschillende kamers gezet, weg van de garnalendompelmachine.
Wat zag men? De polygrafen vertoonden emotionele reacties van de planten telkens op het ogenblik dat de garnalen stierven.
Het experiment werd verschillende keren herhaald en telkens registeerde de polygraaf 5 tot 7 seconden nadat de garnalen in het water waren gevallen een explosie van plantenactiviteit. Plantenactiviteit die volgens Backster veroorzaakt was door de hulpkreten van de garnalen. De planten konden de garnalen niet zien, dus opnieuw; hebben planten een soort van telepathische eigenschappen?
Backster heeft nog vele andere controversiële experimenten gedaan – waarvan ik er kort nog eentje als afsluiter hieronder voor jullie bespreek – maar alleen deze met de garnalen heeft hij gepubliceerd. De experimenten zijn volgens hem trouwens alleen maar observaties en geen bewijzen; observaties van het feit dat planten kunnen waarnemen en voelen. Andere wetenschappers die de experimenten met garnalen later herhaalden, vonden niet de resultaten die Backster had verkregen. Volgens hen is er dus geen bewijs voor de bevindingen van Backster. Onder meer omdat hij niet wetenschappelijk genoeg te werk ging. Wat denk jij?
De plant en de moordenaar
Als afsluiter zoals beloofd nog een experiment van Backster om te zien of planten een moordenaar zouden herkennen.
Voor dit experiment werden er twee kamerplanten in een kamer gezet en moesten er zes vrijwilligers geblinddoekt uit een hoed een kaartje trekken om te zien wie van hen de ‘moordenaar’ zou worden.
Vervolgens gingen de vrijwilligers een voor een de kamer met de twee planten binnen. Diegene die het kaartje met ‘moordenaar’ had getrokken kreeg de opdracht om nog een tweede keer naar binnen te gaan en een van de twee kamerplanten uit de grond trekken, in stukjes te breken en fijn te stampen.
Toen dit alles gebeurd was, liet Backster alle zes de vrijwilligers een voor een bij de overlevende plant komen. Dit nadat hij deze plant uiteraard aan een polygraaf had gekoppeld. Backster wist zelf niet wie het kaartje met ‘moordenaar’ had gekregen daar hij zich tot op dat ogenblik in een ander deel van het gebouw had bevonden.
Wat gebeurde er? Je kan het al raden; de overlevende plant die getuige was geweest van de gruwelijke dood van zijn collega, reageerde enkel en alleen zeer ‘emotioneel ‘ op de echte moordenaar van zijn kompaan.
Deze experimenten zijn misschien niet zo wetenschappelijk, toch zal je ze niet zo snel vergeten. Vandaar dat ik het wel leuk vond om ze aan jullie mee te geven. Men vertellen ze door.
bronnen: plantgevoelens, plantenemoties
The Training of the Human Plant. Luther Burbank. Century Co., New York, 1922
Nature From Within: Gustav Theodor Fechner and his Psychophysical Worldview. Michael Heidelberger. University of Pittsburgh Press, 2004
Plant response. Sir J.C. Bose. Longmans, Green & Co., 1906
Response in the living en the non-living. Sir J.C. Bose. Longmans, Green & Co, London, 1922
The life and Work of Sir Jagadis C. Bose. Patrick Geddes, Longmans, Green & Co., 1920
Cleve Backster. Evidence of a Primary Perception in Plant Life.Int. Journal of Parapsychology. 1968, Vol. 10, nr. 4, p. 329-348
Primary Perception: Biocommunication with Plants, Living Foods, and Human Cells. Cleve Backster. Rose Millenium Press, 2003