Wanneer we ons mentaal wat “ziekjes” voelen hebben we niet alleen soms last van spreekwoordelijke duiveltjes in ons hoofd die ons constant negatieve, kwellende of zichzelf verwijtende gedachten influisteren (zie les één), we sluiten ons ook vaak af voor de buitenwereld en samen hiermee voor haar schoonheid.
In plaats van onze aandacht te richten op de mooie dingen rondom ons, zoals een adembenemende zonsopkomst of -ondergang, heerlijk geurende bloemen in de tuin, het zachte ruisen van de wind door de bomen, het gekwetter van vogels of het spel van licht en schaduw in de boomkruinen, zijn we te veel gefocust op onszelf.
Op een moment dat we ons mentaal wat ‘down’ voelen focussen we ons dus heel dikwijls op wat er zich in ons hoofd afspeelt en niet op de mooie dingen die er gaande zijn in de wereld buiten ons eigen ik. Nochtans waren de meesten onder ons ooit meesters in het observeren van de buitenwereld en dat ‘ooit’ speelde zich naar alle waarschijnlijkheid af gedurende jouw kindertijd. Als kleine ukkepuk waren wij net als Alice in Wonderland steeds opnieuw met verstomming geslagen door de dingen die zich afspeelden in onze eigen kleine buitenwereld. Ik zag het niet zo verschrikkelijk lang geleden nog bij mijn eigen dochters; een rups die de baan oversteekt, een vogelnestje, een kikker… alle deze kleine wondertjes werden door hen onthaalt met een Wow, Ooh… Ze werden met de grootste aandacht en precisie tot in detail bestudeerd, uitgetekend… Het contrast met de meeste volwassenen kan niet groot genoeg zijn, ze lopen aan dergelijke dingen meestal gewoon voorbij. Ze letten er niet meer op, ze zijn te druk bezig in hun hoofd. Ze zien zonder te zien.
Benieuwd naar wat ik hierover nog te vertellen heb, naar de link met gesprekstherapie in een kabinet, met piekeren over gisteren en morgen, met stress en eenzaamheid en met de oude monniken? Lees dan hier verder.