Mooi weer vandaag, deze Vlaamse slager van Bart Kaëll, spookt enkele seconden door mijn hoofd terwijl ik een fikse wandeling maak. Welke vreemde associatie krijgt nu weer vorm in mijn geest? Buiten het feit dat de zon schijnt zie ik geen verbanden. Ik hou zelfs niet echt van dit type muziek. Momenteel wil ik gewoon ‘zijn’, opgaan in mijn omgeving, temidden van natuur. Het pad dat ik volg meandert langs de rivier, tussen twee kastelen en een versterkte hoeve in en sluit aan op een dreef met imposante eiken. Vanaf hier is het uitkijken op de omliggende bossen en weiden. Dit is het mooiste, meest groene gedeelte van onze gemeente. Een oord van rust en ontspanning. Zeker nu, sinds corona, zijn het zulke plekken die me voldoening geven. Natuurbeleving is een must voor mij, zonder loop ik de muren op. Wat mij betreft mag die natuur vrij wild zijn. Deze natuur, die ik nu in me opneem, is des mensen. Heilzaam voor lichaam en geest dus. Dit is een cultuurlandschap met wildere accenten. Dit is veilige en leesbare natuur. Dit ken ik, dit begrijp ik.
Mijn vrouw loopt naast me. Een uurtje stappen en straks zijn onze batterijen opnieuw geladen. Flink stappen en bewegen, helpt ons de stress af te schudden. Op zo’n uitstap in eigen buurt valt trouwens heel wat te ontdekken. Sinds dit jaar verjagen de kievitten een nieuwe indringer; de nijlgans. Zwaluwen scheren dan weer, in volle duikvlucht, rakelings over onze hoofden of het rivieroppervlak. Elke dag en elk uur valt er wel wat te beleven. Maar er is meer, we amuseren ons tijdens het wandelen ook kostelijk. Na 16h is er, tot het duister valt, ongeveer één kans op vier om een ree te spotten. Hoe je beweegt en praat is dan belangrijk want we willen de dieren niet aan het schrikken brengen. Met andere wezens is er zelfs interactie; ik denk aan enkele rode eekhoorns, een waterkieken en een wilde eend; dieren die ons ondertussen herkennen. We kunnen hieruit maar één conclusie trekken. Deze natuur is wonderlijk en herbergt een ongelofelijke variatie aan schoonheid. Dit is natuur in volle glorie, onze dagelijkse vitamine g of vitamine groen.
Het is dan meer dan jammer dat wij mensen hier niet altijd het nodige respect voor kunnen opbrengen, we de geest van de natuur weigeren te begrijpen en de lente, naast subliem en inspirerend, behoorlijk dodelijk blijkt te zijn.
De mens, waarvan menigeen begiftigt is door een scrupuleus geweten, doodt leven immers al te vaak zonder pardon of medelijden. Dit gaat ver. Het verhaal van ecocide, anti-ecologie; is dat eigenlijk geen gevecht van de mens tegen zijn medemens? Daarbij opent de mens zonder dat echt te beseffen, naast de aanval op zijn persoonlijke natuurlijke kant, de aanval op de volksgezondheid.
Begrijpen wie begrijpen kan want het alarm blijft afgaan: “Biep, biep… kanker, burn-out, allergieën… COVID-19 … biep, biep…”. Worden we ooit nog wakker?
Lees verder.