Je kan er niet buiten; in het huidige eco-sociale denkkader wordt biodiversiteit al dan niet terecht – hierover is er discussie – als indicator voor kwalitatieve inheemse natuur naar voor geschoven. Met biodiversiteit doelt men dan op soorten- en genendiversiteit, de verscheidenheid aan levende soorten zoals planten, dieren, microben, schimmels… die in een omgeving samen een ecosysteem of ecotoop vormen en versterken.
Sommigen organisaties hangen een sluitend positief verhaal op wanneer het gaat om de benadering van biodiversiteit als factor voor een belangrijke rol binnen plattelandsnatuur, stads- of zorgnatuur. Anderen zijn eerder kritisch en onderbouwen hun beschouwing met argumenten. Er wordt gewezen op een tweedeling tussen zij die een humane invalshoek hanteren en diegenen die vertrekken vanuit moraliteit. Dat biodiversiteit zijn waarde heeft en dat het ONE-HEALTH-perspectief daartoe oproept daarover is iedereen het eens. Het venijn zit hem in het staartje. Is biodiversiteit bijvoorbeeld een goede graadmeter of mogen we twijfelen over dit narratief?